गुवाहाटी में बारिश के मौसम की कहानी 🌧️🚗 গুৱাহাটীত বাৰিষা ঋতুৰ কাহিনী 🌧️🚗

 

गुवाहाटी में बारिश के मौसम की कहानी 🌧️🚗

गुवाहाटी शहर पर उस दिन बादलों का साया छाया हुआ था। सुबह से ही आसमान में काले बादल घूम रहे थे, और हवा में नमी की गंध थी। दोपहर होते-होते अचानक मूसलाधार बारिश शुरू हो गई। बारिश की बूँदें जैसे सड़कों पर नाचने लगीं, मगर शहर की रफ़्तार धीरे-धीरे थमने लगी।

पलटन बाजार से लेकर बसिस्टा चारअली तक गाड़ियाँ लंबी कतार में खड़ी थीं। हॉर्न की आवाज़ें, इंजन की गूँज और बारिश की बूँदों का टपकना—सब मिलकर एक अलग ही शोर बना रहे थे। लोग छातों के नीचे भाग रहे थे, कुछ बाइक सवार पेड़ों के नीचे रुककर बारिश से बचने की कोशिश कर रहे थे।

एक ऑटोवाला, जिसका नाम रफीक था, अपने सवारियों को ऑफिस पहुँचाने की कोशिश कर रहा था। सामने ब्रह्मपुत्र के किनारे की सड़क पर पानी भर गया था, टायर आधे डूब चुके थे। मगर रफीक मुस्कुराते हुए बोला,
“गुवाहाटी की बारिश में अगर फँसे नहीं, तो समझो दिन पूरा नहीं हुआ!”

एक कॉलेज की लड़की अनु, बस में बैठी खिड़की से बाहर देख रही थी। पानी में भीगी सड़कों पर रोशनी झिलमिला रही थी—जैसे शहर कोई आईना हो। उसे इस बारिश की गंध, ये जाम, ये हलचल सब कुछ अच्छा लग रहा था।

शाम तक जब बारिश कुछ थमी, तब धीरे-धीरे ट्रैफिक चलने लगा। थके हुए लोग घर पहुँचे, लेकिन सबके दिलों में एक बात थी—
गुवाहाटी की बारिश भले मुश्किलें लाए, पर उसका अपना जादू है।

क्या चाहोगे मैं इसी कहानी का छोटा एनिमेशन स्क्रिप्ट भी बना दूँ (बारिश, जाम और शहर के दृश्यों के साथ)?

গুৱাহাটীত বাৰিষা ঋতুৰ কাহিনী 🌧️🚗

সেইদিনা গুৱাহাটী চহৰৰ ওপৰত ডাৱৰৰ ছাঁ এটা আছিল। ৰাতিপুৱাৰ পৰাই আকাশত ক’লা ডাৱৰবোৰ ঘূৰি ফুৰিছিল, আৰু বতাহত আৰ্দ্ৰতাৰ গোন্ধ এটা আছিল। দুপৰীয়ালৈকে হঠাতে বৰষুণ দিবলৈ ধৰিলে। বৰষুণৰ টোপালবোৰে ৰাজপথত নাচিবলৈ ধৰিলে যদিও চহৰখনৰ গতি লাহে লাহে লেহেমীয়া হ’বলৈ ধৰিলে।

বাহনবোৰ পালটান বজাৰৰ পৰা ভিত্তিষ্টা চাৰালীলৈকে দীঘলীয়া শাৰীত থিয় হৈ আছিল। শিংৰ শব্দ, ইঞ্জিনৰ হুলস্থুল আৰু বৰষুণৰ টোপাল টোপাল টোপালকৈ টোপাল হৈ পৰা – সকলোৱে মিলি এক বেলেগ শব্দৰ সৃষ্টি কৰিছিল৷ মানুহ ছাতিৰ তলত দৌৰি আছিল, কিছুমান বাইকাৰে গছৰ তলত ৰৈ বৰষুণৰ পৰা হাত সাৰিবলৈ চেষ্টা কৰিছিল।

ৰফিক নামৰ এজন অটো চালকে নিজৰ যাত্ৰীসকলক কাৰ্যালয়লৈ লৈ যাবলৈ চেষ্টা কৰিছিল। ব্ৰহ্মপুত্ৰৰ পাৰত সন্মুখৰ ৰাস্তাটো বানপানীত বুৰ গৈছিল, টায়াৰবোৰ আধা ডুব গৈছিল। কিন্তু ৰফিকে হাঁহি হাঁহি ক’লে,

“যদি আপুনি গুৱাহাটীৰ বৰষুণত আবদ্ধ হৈ নাথাকে, তেন্তে দিনটো সম্পূৰ্ণ নহয়!”

কলেজীয়া ছোৱালী অনুৱে বাছ এখনত বহি খিৰিকীৰে বাহিৰলৈ চাই আছিল। পানীত তিতি থকা ৰাস্তাবোৰত পোহৰবোৰ জিলিকি উঠিছিল—সদৃশ চহৰখন আইনা। এই বৰষুণ, এই জাম, এই আন্দোলন, সকলো বস্তু তেওঁ উপভোগ কৰি আছিল।

সন্ধিয়া যেতিয়া বৰষুণ অলপ বন্ধ হৈ গ’ল, তেতিয়া লাহে লাহে যাতায়তৰ গতি আৰম্ভ হ’ল। ভাগৰুৱা মানুহবোৰ ঘৰলৈ আহিল, কিন্তু সকলোৰে হৃদয়ত এটা কথা আছিল-

গুৱাহাটীৰ বৰষুণে হয়তো বিপদ আনিব পাৰে, কিন্তু ইয়াৰ নিজস্ব যাদু আছে।

আপুনি বিচাৰিবনে যে মই একেটা কাহিনীৰ (বৰষুণ, যান-জঁট আৰু চহৰৰ দৃশ্যৰ সৈতে) এটা চুটি এনিমেচন স্ক্ৰীপ্ট বনাব বিচাৰিবনে?